Sa Kaborapang-Palad

Where will you go when the only place you know is already occupied by someone else?

Awts!

Matapos ang ilang buwan, eto na ang Day 1. Haha. Ang mga pangyayari na nakasaad dito ay naganap noong April 30, 2011. Dumating na ang araw ng paglipad. Ang oras ng aming paglipad ay <oras>. Umalis kami ng bahay ng <oras> matapos ang kaunting pagbabasta pa. Nagbaon pa kami ng cereals at cup noodles. Sayang at hindi ko na maalala kung anu-ano at kung ilan. Sarap pa naman din ng mga iyon....

Bow.

I know someday you’ll have a beautiful life I know you’ll be a star in somebody else’s sky But why, why, why can’t it be, can’t it be mine?

Umuulan na naman Walang makita sa labas Malakas ang pagbuhos Kumikidlat at kumukulog Sa paglisan Kasabay ng pag-ulan Hindi na matanaw Ang pinuntahan May ibang tinitignan Nagbabalik ang nakaraan Walang magagawa Walang kalaban-laban Tumitila na ang ulan May nakikita na sa labas Ngunit sa loob Umuulan pa rin

Hindi makatulog Umiiyak Kalma lang Kalma lang Hindi makahinga Nanginginig Kalma lang Kalma lang Huwag na mag-isip Ipikit ang mga mata Kalma lang Kalma lang Umiiyak, nanginginig Naninikip ang dibdib Hindi makatulog, hindi makahinga Kumalma ka, maawa ka

Iyan lang muna. Hindi ko pa rin pala nasusundan yung nakaraang post ko. Hoho.

Sa wakas! Eto na ang umpisa ng mga blog post tungkol sa paglalakbay sa Japan na nabanggit dito at dito. Matagal ko na itong naipangako at mukhang matutupad ko na ngayon. Hehe. Simulan natin ang kwento sa paghahanda. Day 0 ang nasa paksa pero ang totoo ay higit pa sa isang araw ang kakailanganin sa paghahanda. Maraming bagay ang dapat asikasuhin. Pinagsama-sama ko lang sa iisang post ang lahat para masaya....

May kwentong watusi ako. Noong bata pa ako, mga elementary siguro (hindi ko na maalala yung saktong taon), may isang trabahador na naglalaro ng watusi sa bahay namin. Eto yung bahay namin sa San Mateo dati na nilisan na namin. May repair shop kasi na umuupa sa harap at ang kuya dun na hindi ko na maalala ang pangalan ang nagwawatusi. Bata pa ako noon kaya normal lang na gusto ko rin ng sarili kong watusi....

Hindi ko alam kung kilala ko talaga ang sarili ko pero sa tingin ko naman ay kilala ko kahit papaano. Sa katunayan, alam ko na ang pamumuhay ko ay may pagkasimple. Kung ano lang talaga ang mga kailangan ko ang meron ako. Siguro ang kalabisan lang sa mga pagmamay-ari ko (pagmamay-ari raw o) ay mga libro at mga CD/VCD. Dun lang napupunta ang pera ko kung sakaling may sobra. Tsaka syempre sa mga masasarap na pagkain....

Kilala niyo ba si Willy Garte? Eto siya -> Hindi ako yan. Pero nakahiligan ko talaga ang kanta niya na Bawal na Gamot. Lagi ko itong kinakanta sa tuwing nakakakanta ako sa mga bidyokehan. At dahil sa itsura kong laging mukhang sabog sa droga at sa pangalan na malapit sa Willy, talagang naikabit na sa akin ang pangalang Wali Garte. Eto ako -> Isang bihirang pagtatanghal noong Disyembre 17, 2005 sa Christmas Party ng HyperMedia....